Çok spesifik bir soru, herkesin hayat tecrübesine göre değişir tabii.
Ben dört sene önce bayağı şok edici bir şekilde babamı kaybettim. Kendisiyle kavgalı falan değildik, ama ikimiz de büyük oranda antisosyal olduğumuzdan, ve onun işi nedeniyle öyle çok aktif bir görüşmemiz de yoktu. Zaten ben o dönemde ayrı bir şehirde yaşıyordum. Haliyle "ah sesini özledim rahmetlinin" falan diye düşündüğüm olmuyor, kendisiyle ilgili pek fazla anım yok öyle tatil matil, yemek, aktivite...
Ama artık olmadığı gerçeği bazen aklıma gelince her defasında tekrar o şoku yaşıyormuşum gibi. Önemli bir şey olunca, "bunu duysaydı, görseydi keşke" diyorum. 60 yaşında yoktu öldüğünde, haliyle babamın yaşlandığını görmeyecek olmak atlatılamıyor, her defasında aklıma geldiğinde ayrı bir koyuyor yani tabiri caizse. Keşke hayatta olsaydı da hasta bile olsaydı, yemeğini yedirip banyosunu yaptırıp rahatını sağlasaydım, baksaydım, diye biraz hastalıklı düşüncelerim var. Mutlu, huzurlu, güzel bir hayatım var benim, bunu bilseydi çok memnun olurdu diye düşünüyorum.
Annem ile çok daha aktif ve iç içe bir hayatımız var. Haftasonları ziyaretine gidiyorum, telefonda konusuyoruz, geziyoruz tozuyoruz, kendisiyle çok anım da var. Yani onun yokluğu günlük hayatımı daha birebir etkiler.
0